Göç

‘’Gözlerinde sancý,
Ellerinde yaðmur büyüttüðüm…
Kimsesiz bir bulut geçti üzerimden;
Sen miydin..?’’






Zamansýz bir mevsimdir içimde yokluðun
Rüzgârýna katmýþsýn, yangýn olmuþum
Ayyuka çýkarken ateþ
Sarhoþluðun adýdýr þarap
Rengini gülden alan…


Farzet ki
Konmuþum avucuna çisil çisil
Kar boran sonra;bildiðin kýþ!
Kolay mý sanýrsýn
Kopup Temmuz’dan uzanývermek Ocak’a
Yalnýzlýðýn tiradý baþlamýþken
Hüznümün plaðýnda…


Düþün ki
Griye çalan bir çift göz
Koca bir kýþ devrediyor bahara
Son martýyý da öldürdüm;
Kanadý kaldý aklýmda
Söylesene
Hangi deniz sýðar bunca acýya…


Süzülüyor þimdi kapýmdan
Umut göçürten koyu karanlýk
Boynuma deðerken paslý urgan
Rüzgârýný alýp sýrtýma
Ekleyip saçlarýný adýmýn ardýna
Bir tekme de ben vuruyorum
Altýmdaki sehpaya…



Neden sonra bir gece
Bir çýðlýk yükselirse hicaza doðru
Namelerde titreyen sesim deðil, tenimdir
Doðrul üþüyen yataðýndan
Arala kana bulanmýþ karanlýðý
Böl kesif uykunu…


Bil ki
Duyduðun o ses
Son kýyýmýdýr ellerinin
Kýyama dururken cümle günahlarýn…






Özlem Tarhan YAÐCIOÐLU

Dört ocak iki bin on/pazartesi







Sosyal Medyada Paylaşın: