HASBİHAL

--N.F.K.Anýsýna--

Düþtü daðýldý her þey,ortaya çýktý gerçek;
Sessizce bekle artýk kim gerçeði görecek.

Gerçeði görmek hakikatti,âmâ baktýk hep;
Vâde doldu,ölümden kaçmaya yaltendik hep.
Kimler uslandýrýr bizi Üstad,þu hayat mý;
Yoksa her þeyimizi bir anda kaybetmek mi?
Bir coðrafya katledildi,seyrettik dehþeti;
Göçüp gidenler:Kadýndý,çocuktu,bebekti.
Sanat seyircileri olduk hep yurdumuzda;
Ne yürekten kahrettik ne de düþtük feryada.
Þark’ýn koynunda oyuncaðý olduk Garb’larýn;
Gayrý kalmadý yüreklerde yeri vicdanýn.
Meðer ecdadýn o pak alný þu zeminde
Boþuna kanadý,hâlâ kanar en derinde.

Faziletin duygusu insana aðýr gelir;
Lakin niçindir bu,Hakk yürekte deðil midir?
Düþmedik mi biz bu yola kalpta Mevla ile;
Sonumuzu kestiremedik hep ezilmekle.
Fakat’’cemiyetin kirlenmiþ rahmi cesettir’’
Dedik;ama bilemedik çaresi de nedir!
Ýstikbal,kalýplarý secdeye býrakmaktýr;
Ne göklerdedir ne alemde akýllardadýr.
Þaþmaz bu hakikat,bildiðin her üsluba sok;
Aþka yanmak gayedir Üstad,aþký bilen yok.
Öyle bir tehlikedirki sineler,renkler boþ;
Ecdada koþanlarýn yürek yerleri bomboþ.
Aðlamak çare deðil bilirim,sýzlamak hiç;
Ne demiþler:’’Þehadet bir þerbettir tat ve iç.’’

Durup düþünmek yok,baþlar omuzdan düþmekte;
Ýnsanlar hergün topraða göç ettirilmekte.

’’Yaþamanýn gayesi belli,kim bilmeyecek;
Ye’sin zincirini yýkýp,koþmak gerekecek.’’
Bilirim þimdi öyle demektesin orada;
Lakin hâyâsýz insanlar hâlâ koynumuzda.
Boþluða düþenler hissizdir,hareketsizdir;
Ýslam’ýn sancaðýyla ölenler dipdiridir.
Hayrete düþmek kolay,inkâra daha çabuk;
Girecek sineden ýþýklar,açýlsa oyuk.
Ben sineme baðlamýþken ýþýðýn kökünü;
Azmedip,Ýslamýn dününü ve bugününü
Tevhid bayraðýyla yüreklere dikecektim;
Ama kendi içinde leþ kesilen ümidim,
Ýnsanlarý gördükçe periþan olmaktadýr.
Oysa bu milletin azmi,yurdunda katýr,
Kazma,kürek,balta ile Garb’a kafa tutup,
-Allah(c.c)’ýn hidayeti ile yanýp tutuþup-
Þu yeryüzünde herkese azmi göstermiþti.
Oysa Üstad,o insanlar azmini tüketti.
Parsel parsel edilmiþ dünyanýn üstünde,
Vefaya yer yok,zinalar herkesin dilinde.
Aðlayamam,bilirim bende ye’se düþerim;
Çýrpýnýrým ten kafesimde, dara düþerim.
Ama fýþkýrýrým bizlere kalan azminden
Ve doðarýz Ýslam’la hep beraber yeniden.

Alemde ziyâsýz beþer,karanlýða düþer;
Karanlýða düþenler,ziyâyý tüketirler.
Bunu bile bile hâlâ hergün düþmekteyiz
O karanlýklara ki,asla çýkmaz sesimiz.
Sesimiz sendin,kulaðýmýz,duyuþumuz sen;
Ah!..Bir anka gibi külünden doðsa yeniden,
Senin gibi duyan,senin gibi düþünen kul.
Ama þimdiki insanýn deðeri yalnýz pul.
Nerde o’’Kaldýrýmlar’’ nerde o sonsuz’’Çile’’
Þu sözlerim dahi kifayetsizlikleriyle,
Baþ eðmekte tepeden týrnaða sözlerine
Ve kalýplardan boþalsam ansýzýn kalbine;
Duysam topraðýn altýndaki ruhunu dahi,
Anmasam hiçbir þeyi bana yalnýz bu kafi.

Artýk ne yâr gerek bana ne de bir yâristan;
Bana her nefes gerek yâristaný yaratan.

’’Yokluðun potasýnda ruhlarý erir aþka,
Dökülür varlýðýn kalýbýna baþka baþka.’’
Evet,Allah(c.c)’a koþan salihler böyledirler,
Her duyuþta her hissediþte þekillenirler.
Biliyorum kalbin ve ruhunda böyleydi,
Her nevi nur ile gözyaþlarýn sellenirdi.
Þimdi gel görki,gözyaþýn akmasýný býrak;
Ýnsanlar akýn akýn çirkeflere koþarak,
Kul etmek istemekteler kendilerini hep;
Kul olan insan kul olmak’çin nedir sebep?
Görmediðine mi inanmaz bu Ademoðlu;
Yoksa daha baþtan mý çizmiþlerdi bu yolu.
Madem insan gördüðüne inanýyor hemen,
Kendi varlýðýnýn sýrrýna baksýn yeniden.
Sorarým:’’Kaç ton odun gerek þu güneþ için;
Yahut kaç delil alabildiði nefes için?’’
Akýla taptýlarý için akla karþýyým;
Akýl ve yüreðin bir olduðu saflardayým.
Evet Üstad evet,ne olursa olsunlar,
Alemde en deðerli varlýk olan insanlar;
Kalbindeki’’þüpheden putu’’kýrarsa þayet,
Elbet birgün beklenmedik bir an Üstad,evet
Elbet birgün onlarda Hâk dinine koþacak:
Elleri,yüzleri ve kalpleri çatlayarak.

Vaadi gerçek olacak Allah(c.c)’a hamd olsun;
Rabbin naciz kulu Üstad’ýn ruhu þâd olsun.


GÖKHAN ÇAKMAZ


Sosyal Medyada Paylaşın: