İnsan Dediğin (Gülce / Buluşma)
sýyýrýp atýnca can gömleðini, geride kalan mânâ insan dediðin…
Bir küçük pencere bir çizgi ufuk
Yedi renkli gözdür insan dediðin
Yedi deniz yedi dað dip ve doruk
Ortasýnda sözdür insan dediðin
---Açýlýr çenesi uzanýr dili
----Dil ki yumruk kadar yürek kandili
-----Kendi yanar kendi yandýkça yakar
------Olgun baþaklarca eðilmez baþý
-------Düþer tepesine lapa lapa kar
--------Yaðar da yaðar...
Ilýca kar suyu damarýnda kan
Baþparmak ucunda efsunkâr cihân
Süslü kaftanlarýn bakma süsüne
Kabuk deðil özdür insan dediðin
---Kabuk nedir kýrýlýr, düþerken gider süsü
----Beþerin bin çilesi canýn içinde özü
-----Kanadýkça kanatýr yaralý için közü
------Hem otar hem saðaltýr özün darasý erdem
-------Ýçtiðin suyun gözü görünmeyene merhem
Bir yasak elmanýn tadýndadýr zan
Akýllý yüreðin kabýndaki can
Köklerinde hava dalýnda mürver
Okunmamýþ cüzdür insan dediðin
---Açýlan sayfada görünür sûret
----Sûreti bezeyen kemik ile et
-----Kemiðin içinde iliðe hürmet
------Karanlýða doðan ýþýk hûzmesi
-------Bengisu akýtýr çeþmesi, rahmet
--------Diyerek erdiðin sýr bu deðil mi?
Varýrsan menzile arþa yedi kat
Görünen sûreti, sýrda hakikât
Mülkün sahibine kâinat ayna
Aynada ki yüzdür insan dediðin
---Yetmiþ iki millet görünür orda
----Kimi Karun gibi kimi de zârda
-----Kimi iblis kimi Cebrail melek
------Türlü don içinde gezinir felek
-------Kimi mürþit kimi münkir, nedâmet
-------Hýrkasýný giyen deðil mi insan?
Bir nefesle doðan güne merhaba
Daha emeklerken vedâ sahaba!(*)
Koþarken göremez, karanlýk her yan
Geceyle gündüzdür insan dediðin
---Çýnar olsa ne yazar? kýrýlýr düþer bezer
----Duyulur zelzelesi, yele gider selesi
-----Yýkýlasý daðlar hey, bu ses de neyin nesi?
------Ezel-ebed âdem’ in canda piþen kafesi
-------Aramazsan zâhiri görürsün düzde özü
--------.Mânâdan anlayana kýsasa kýsas sözü
***
Her gecenin karanlýðý ve gündüzün aydýnlýðý, yeni bilinmeyenlere, yeni karanlýklarla aydýnlýklara gebedir.Toprak doðurgan; gece gibi, gündüz gibi ve insan…
Her doðum nurludur; beraberinde ne getireceði bilinmese de, o bilinmezliklerdir insan belleðinin ufuklarýný taþýrarak uzaklarý keþfe zorlayan.
Kainat…Ne derin, ne dipsiz bir sözcük! Ve insan…
Kanatarak kanayanýn, -anlamsýzca- yok ederek yok olanýn ta kendisi deðil midir, insan?
Kâinat ve insan…Her ikiside çiçek tohumlayabiliyor; farklý farklý, acý tatlý. Bazý sýrnaþýk bazý uysal ama, hep çeþitlendirilmiþ ekeneklerle hasat zamaný ektiðini biçiyor(!) lar; yapýþýk ikizler gibi , biri olmadan diðeri de olamýyor; tamamlýyor, anlam katýyorlar birbirlerine. Ancak, zamaný geldiðinde biri diðerini koynuna alarak yeni alanlar yaratýyor geriden gelenlere.
Her ikisi de sevecen, lütufkâr, merhametli, aþk dolu.Yalnýz birinin sadakat anlayýþýyla diðerinin ki farklý. Biri sadýk ve kendi doðasýna göre bir nizam tutturmuþ. Diðeri, sadýk gibi görünse de sonuçta sütü çið içmiþtir; ihanetin her türlüsü onda!
Biri gökleri gürleterek öfkesini belli eder, diðeri karnýndan gürleyerek(!) …Ama iþte, seviyorum ikisini de…Ýkisi olduðu sürece var olma çabalarýmýn bir anlamý olacaktýr, biliyorum… Ki, öyledir de…
Hoþçakal karanlýk, merhaba þafak…
Hoþçakal dün ve dünde kalanlar, merhaba yeni gün ve günle gelecek olan…
Merhaba umut çiçeðim, bütün çiçekler ve hayat…
Merhaba güzellikler! Güzel insanlarým, dostlarým, canlarým merhaba…
Refika Doðan
(*)-sahaba: sahibine, anaya babaya, ebeveyne.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.