Tutulurken gözlerinin çapraz ateþine,
Bakýþlarýnda buzullar erir, baharlar biter.
Daðýlýr gam, neþede rastlanýlmaz eþine,
Gözlerim gözlerine bakmasa da varlýðýn yeter.
Serilirken ýslak hayallerim güneþine,
Özlemin depreþir, çýkmaz koylara iter.
Suskulu sancýlarýmla düþerim peþine,
Ellerim ellerini tutmasa da varlýðýn yeter.
Takarken çark-ý felek bizi diþine,
Öðütülen ömrümüzün dumaný tüter.
Pranga vurulmaz, anýn dörtnala gidiþine;
Dizlerim dizlerine deðmese de varlýðýn yeter.
Verirken dünyalarý tatlý gülüþüne,
‘Balým’ diyen dillerin, ne cici öter.
Yýldýz yýldýz akarsýn þairinin düþüne,
Nefesim nefesini almasa da varlýðýn yeter.
Katarken manolyam can, þehrin keþmekeþine
Hasrete rehin olmak, ölümden beter.
Sevda çýkmazýndayým, bak dünyanýn iþine!
Kaderde kavuþmak olmasa da varlýðýn yeter.
05.12.2009
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.