yorulmuþ muyduk
hiç uçamadan
onca güvercinin arasýnda
bin yýldýr taþýyýp geldiðimiz
anýlar curnatasý
aþkýn son nefesini veriyordu
boðazlarýmýzda düðümlenirken
gözlerimizde parýldayan umut ýþýklarýyla
büyük cümleler avuçlamýþtýk
dökerek sevgilinin önüne tüm taþlarýmýzý
karþýlýðý alýnamayacak olan
büyük cümleler avuçlamýþtýk
yaralarýmýza derman olacaðýný
sandýðýmýz zaman
nasýl da yitirmiþti rengini
tutamadýðý sözlerin peþi sýra
ýþýk hýzýyla geçen
nice umut dolu günden
kaldýrýp baþýmýzý
kötü olaylar güruhundan baþka
bize ne miras kalmýþtý
gelmiþ geçmiþ
hiç saatleri
anneler kadar çok sevdiðimiz þiir
yeterli olmuyordu
bir aþký kurtarmaya
kalsýn þimdi
derdimizi anlatmaya çalýþtýðýmýz
tüm mektuplar kalemsiz
bildiðimiz bir þeyi
tek þeyi
yâr anlayana kadar
susmalý kalbimiz
deðil miydi ki
önce kendini sevmeliydi insan
sevebilmek için karþýsýndakini
emine demirci