Yalnýzlýðýn en kallavi haline inat, Seni söyler durur dilim. Söylemesi bile zorken, sensin þimdi en büyük eksiðim. Kaç bahar eskittim Kurtuluþ Parkýnda sensiz, Ýklimlere bile sýðmadý sevdam. Gittin ya; arþý titrettim ardýndan, Görüyorum ki hala saðýr sevdan. Empoze etmedim bir fikrimi bile sana, Yine de çok gördün mutluluðu bana Varsýn arþýnladýðýmýz Tunalý Hilmi kaldýrýmlarý aðlasýn sana! Gözyaþýmý kuruttun ardýndan, Hýçkýrýklarýmý dindirmedin!. Avare oldum peþinde, durdu sanki zaman Senli anlarda nasýlda serkeþti, nasýlda hýzla akan... Her geçen güne inat/sana büyüyor yüreðim... Çekmediðim dert yapmadýðým delilik kalmadý/bilmedin Endemik çiçeklerinin yapraklarýna yazdým seni, Görmedin! Söyle sevgili yâr Ben sana dönmen için daha neyleyim? Vuslatý yok etti, uçarý sevdan..
"Bunadýr; gözyaþý, Ve gözyaþý dizelerim yâr !"
Emine Demirci/Baþkent
(týrnak içerisindeki mýsralar gözyaþý’na aittir. hem gözyaþý dizelerinin bitiþine hemde þairin gidiþine çok üzüldüðümü belirtmek isterim.. Sevgili Yahya Ýncik, edebiyat defteri sofrasýndaki tabaðýn bir gün döneceksin diye, her zaman boþ duracak haberin olsun) Sosyal Medyada Paylaşın:
ego Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.