Bir yeþil rüya, bir âsûde diyâr, doyumsuz þiir,
Nehrin mûsikîsini hangi dil anlatabilir?
Bir eski zaman güzeli âþýklarý âsârý aþan.
Bir þehir ki ýþýk ýþýk, naðme naðme ruhtan taþan.
Hülyalý bir masal þehridir Çakallardan görünen,
Harþena heybetli, Kral Kayasý maðrûr ezelden.
Ýris’te yýkanýr öðle akþam evlerin gölgeleri,
Her mevsim bu manzara mest eyler gönülleri.
Ýlmek ilmek kut dokunmuþ bu þehrin semâsýnda
Pay-i taht hayâllenmiþ þehzâdesinin sîmâsýnda.
Çelebi Mehmet ile baþlamýþ bu ulvî serencam.
Ýkinci Murat, Fatih, Beyazýt, burdan almýþlar kâm.
Pençe-i kahrýndan þirleri lerzân eden Selim
Haykýrmýþ: “Tahta tâlip dað yürekli þehzâdeyim.”
Bir Mustafa’sý katledilince þehir Saray’a küsmüþ
Yýllar sonra bir Mustafa’nýn ardýnda yürümüþ.
―“Bütün Amasya emrinizde, mübarek olsun gazânýz.”
Paþanýn gözlerinde parlar Amasya yýldýz yýldýz.
Milli mücadelede kaderi olur vatanýn
Milletin baðýmsýzlýðýnda ilk söz Amasya’nýn.
Ýþlemiþ mîmârîsine estetik haz, derin mânâ
Ebedî bir ilham verir ettikçe seyr ü sefâ.
Makam makam þifâ, soluk soluk can daðýtmýþ,
Bîmârhâne kapýsýndan bir de zarâfet taþmýþ.
Kubbe kubbe çiçek açmýþ camiler, her biri þaheser.
Sultan Beyazýt’ta bin bir hâtýra gülümser.
Avlusunda güvercinler, görmüþ geçirmiþ çýnarlar.
Þadýrvanda sohbetle vakti gözler ihtiyarlar.
Esintiler dolar kalbe, uhrevî ikliminden,
Ayrýlýrsýn mânevi hazlarla, bu ulu mâbetten.
Gümüþlü, Gökmedrese, Yörgüç Paþa, Burmalý
Ecdat donatmýþ iman sinmiþ taþlarla dört bir yaný.
Gönül mülkünün sultanlarý, Amasya evliyalarý,
Kandil olup aydýnlatmýþ karanlýk dünyalarý.
Eski ok meydanýnda bir küçük türbede Kurtboðan,
Baðlar içinde Gani Baba, bir tepede Serçoban.
Savâdiyede Pirler Evliyâsý, iyâliyle medfûn
Merkezde Tezveren, Ýðneci Baba, Selâmet Hatun.
Ve nicesi geçmiþ bu diyardan, gönüller yapmýþlar
Sevmiþler, sevilmiþler; adlarý kalmýþ yadigâr.
Amasya’da her þey biraz þiirdir, biraz mûsýkî;
Daðlarý, vakûr akan ýrmaðý, yalý boyunda evleri.
Bu þehirde aþklar efsaneleþir, söz þiirleþir,
Duygular bir zarif ahenk ile terennüm edilir.
Gazel dokur âh ile al ferâceli Mihrî Hatun
Akar gözlerinden eþk-i hicrân uðrun uðrun.
Dökülür gönlünden kelâm, düðümlenir boðazýnda,
Bin bir þikâyet var, yâre ahvâlini arzýnda.
“Ben umardým ki seni yâr-i vefâdâr olasýn
Ne bileydüm ki seni böyle cefâdâr olasýn.”
Bilinmez ulaþtý mý Çelebi’ye bu sitem
Sinmiþ þehrin iklimine ince ruhu demadem.
Desem ki biri mahcup nakkaþ, biri sûz-ý cihân
Bir nigâh ile yanmýþlar günlerce duman duman.
Ýstetmiþ Mehmene Banu’dan hicap ederek,
Deðil mi ki gönle sultan, aþka vuslat gerek.
Þart koþulmuþ daðý delip su getirmesi þehre,
Aþacak engelleri her ne varsa sevda içre.
Taþý oyar yürek gücüyle, akýl sýr erilmez,
Niyet fena iken ne yapsa maksûdu verilmez.
Bir kara sûret çýkýp der: “Ölmüþ gönlünün hasreti.”
Çökmüþ âlem baþýna, onsuz ne yapsýn cenneti?
Kýyar o vakit canýna, hainler erer murada.
Olur mu kara haberi alýp, yaþamak dünyada?
Uðruna daðlar yarýlan güzel de geçer ömründen,
Kanallardan gelen su, gözyaþý olur dinmeyen.
Aðlar Amasya bu iki âþýðýn ardýndan hâlâ
Ferhat ile Þirin adlarýný koyar çocuklarýna.
Sende yaþamak, sýzmaktýr bir sýrlý rüyaya
Kalbe akseden ýþýklarla, tarihinle Amasya.
Þeyh Hamdullah yazsýn yazgýný, Giriftzen bestelesin.
Gök kubbede ilelebed þarkýlarýn söylensin.
Saadettir, sende doðmak kadar sende ölmek de
Uyanmak ebedi âleme yine senin ikliminde.
Olcay GÖKÇE (11.11.2009-AMASYA)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.