BELKİ...

Bir ordu savaþýrmýþ, þu kalbimin içinde,
Gözlerimi kapatsam, dinlerim seslerini,
Zaman dolmadan evvel, dünyânýn her yerinde,
Tutar- kaldýrýr beni, sergiler eserini...

Sütunlar ters aþaðý, büyümekteler boy- boy,
Kendi öðretir- diker, sökülen etlerini,
Uçmaktan daha hýzlý, yýldýrýmdan daha toy,
Saatler- yýllar eder, asýrlýk iþlerini...

Sendelemez yönlere, dönse her nereye ay,
Gözleri ýþýktandýr, Lazerler birer elçi,
Sevmesin, çalýþmaktan ilkeli birer kobay,
Sonsuz- baþsýz nedir ki, doðmadan doðar belki...

Sessizce çalýþarak, hergün milyar ölüyle,
Milyar kere düþünmüþ, ayaklanmýþtýr belki,
Savunduðu bedenin, uðrunda kan seliyle,
Saðdýðý sütte tendir, saðýnýz siz yeter ki!...

Son defâ çatýrdadý, ýsýndý çýrpýnarak,
Son tahtaya uzandý, soðuktu teni belki,
Kurumak; suya hasret, ellerini çarparak,
Döndü öz nefesine, gökte bin yýldýz belki.

Kadir Yeter. TRABZON.
Trabzon, Türksesi Gazetesi’nin 28.10.2006 Cumartesi gün
ve 11327.sayýsýnýn 5.sayfasýnda yayýnlanmýþtýr.

Sitemizde ilk yayýný: 12.3.2008
www.edebiyatdefteri.com/siir/96340/belki----

Sosyal Medyada Paylaşın: