GİTTİN GİDELİ

anýlar sokaðýndan yükseliyor sesler
lâkin baþýný çýkaramýyor topraktan kardelen

ellerimde hüzün çiçekleri
mutlak ölüme doðru geçiyorum son sokaðý
artakalan ne çok çýðlýk…
yakararak
karanlýðý yazar güncem

bakýþlarý buz kesiði
dev bir kaya aðýrlýðý
bulutlar gibi girdi topraða içi
gölgesini gizleyemedi ölümden
küçüktü / küçücüktü, büyük ömründen

her þey masal þimdi
çölde barýnamayan nehir içim
saðýr rüzgârýn alamadýðý sýzýyý
hangi denizde batýrsam
hangi su yýkar kalbin acýsýný
baht dediðin tahtý kim yýkabilir ki?

karanlýk odada görünmeyen yýldýz o þimdi
göremezsin sadece duyumsa

rüzgârýn öfkesiyle birleþirken ateþin öfkesi
kalmakla gitmek arasýnda
kýrýlýr dalgasýnda dengesi

gün batýmýnda gider aklým
uzaklara sürerken beni arkandan
yok olur sabrýmýn sesi
sevmem akþamlarý bu yüzden

unutulmayan o þarkýda an beni
henüz vakit erken
ölüme dönen yolda durma, der
annemin fýsýltýlý giz sesi
gelip bulur o zamanlarda beni

yarýný dokuyamayan umut gergefi
kayýp harâbe kuytularda

kar düþmüþtü ya sen giderken
erimedi bir daha
devedikenleri doldu bahçem
el süremem, her biri ayrý kanatýr
senin tutamadýðýn ellerimi
kendimi yalnýz taþý(rým)yamam
sen gittin gideli…



(…gidiþinin yýl dönümü yaklaþan Annem’e)

Hâdiye Kaptan

(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Sosyal Medyada Paylaşın: