hep mai yazan bu kalem,
siyah bir duvara sýrtýný dayadýðý andan itibaren
sanýrým biraz gam aldý,
biraz da nem…
kara bir yürekte
mai bir aþký taþýmak zordu zaten …
hakikat;sende yaraya tuz, sevgili !
hayal; bende
cumbalý bir ev.
yönü kuz…
bende hep, “hiç” bolluðu ,
“hep”ler; hep sana
uçsuz…
dipsiz kuyular yandaþ bana,
tutar ellerimden…
sana misk ü amber kokularýndan sýrdaþ gül/þen...
sende aþkýn demlendiði akþamlar,
yokluðun; gözlerimde sürme misali
ne silinir, ne de erer þafaða…
ve gitme /z hiç; baþka menzile
her daim bende akþamla /r…
karanlýk þehirlerin aydýnlýk kahkahalarýný
sürgüle,
bu sefer benim yerime, gönlüne…
“ bana senden kalan, her ne varsa, al...” desem;
zaten aþksýz kalacaðým…
.....
/ mai /