adýmý unuttum
adýmlarým aynalaþtýkça beddua bir dilde
camlý odalardan kendim gibi kaç ben’leri seyrettim
anýlar bir köþede oturup uçurum gözlerime sustu
gölgelerin kýyýsýnda hem acýya hem de umuda harmanlanýrken...
ey benim yapraksýz tohumlarým
güneþe benzeyin diye korkularýma gülümseyeceðim
sarýlýn gövdeme...
komada umutlarý diriltip
yarýn taze sabahla yeþile uyanacaðýz
sabredin dinsin büyük sessizliðin uðultusu
þimdilerde aynalarda yeryüzüm periþan
vuruldukça tenime eski bir acýya hatýrlanýyorum
abartmýyorum kýþý hiç bitmiyor geçmiþ zamanlarýn
ve üstelik kundaklýyor gecemi gündüzümü
soðuðuna...
çaðýrýrken genç tarihler
buralarda gebesiz kalýyorum aklýma
-yüreðimde aþký hep hüzünle besliyorum-
öyle uzun uzun bakma ölüm bana
yüzün benzime iþleniyor/sararýyorum
dur akýtma çirkin kaderini
daha kalbim göðü kucaklýyor
rahat býrak beni
nefesim kurþunlarýný boþaltsýn dýþarý
ah yalnýzlýðým
içim öldürdükçe yangýnlarý
sizi daha çok seviyorum
uzanýn yorgun düþlerime
ellerinize küçük saksýlar vereyim
düþünmeden bakýn gözlerime
yeþil...yeþil...
yan yana yürüyelim
yakýþmýyorum diye
camlý odalardan adýmý
karanlýða attým
hadi uyanýn beyaz mýsralarýma
birazdan öldürecek beni yaðmurlar geçmiþ zamana
mavisini daðýtacaðým ruhumun
aydýnlýða...