Ömre ‘Ebru’ iþlenmiþ, Kalû Belâ zamaný,
Yâren konulmuþ adý, ezelî ve ebedî
Kelamýn þükür olsun, eksik etme duaný,
Üzme sakýn denildi, O ki câna can bedi’.
Minnetim sonsuz kere, ayýrma bizi ya Rab!
Ellerim tutmaz yoksa, yüreðim olur harab…
Ebru! suyun rüyasý, benimse en gerçeðim,
Buhranlý akþamlarda, yön gösteren fikrime
Ruhumun sýðýnaðý, çölde yaðmur çiçeðim,
Ukbâda hemdest olmak, hep yansýyan zikrime…
Yorgun sözcüklerime, hayatfeþân naif ses,
Ahbabýn en üstünü, tam anlamýyla ahsen
Zemheride titrerken, göðsümde sýcak nefes,
Isýtýrsýn içimi, tüm benliðinle ah sen!
Liyâkatým hiç deðil, seni anlatmak Çavlan
Dönerim ayný yerde, tek bildiðim cevelân…
Itýr kokularýyla, geldin bir vakt-i ahsen…
/ Isýtýrsýn içimi, tüm benliðinle ah sen! /