Gidiyorsun sevgili.
Ardýna alýp beni,
Avuçlarýma býrakýp sensizliði,
Terkediyorsun...
Gidiyorsun.
Bir yýldýz gibi,
Konmuþtun saçlarýma oysa ki,
Taçlandýrmýþtýn her telini.
Süzüle süzüle
Akmýþtýn gözlerime,
El vermiþtin yüreðime.
Þimdi gidiyorsun.
Çið düþürdün gözlerime...
Yüreðim çýrpýnmakta,
Avuçlarým ter içinde...
Gitme...
Gitme ey sevgili!
Hep yalnýzlýkta baþ verir hüzün,
Ýçimde bir ur gibi büyürsün.
Gel de gitme.
Aþkýmýz,
Býrakalým kendi halinde
Büyüsün büyüsün...
Ama nafile.
Bu kez saçlarýmda yýldýz tozu,
Yüreðimde ellerinin boþluðu...
Acý bir rüzgar,
Mýhladýðým yerden söküp seni,
Yar ellere savurdu...
Eyy yokluðuna türkü yaktýðým!
Þimdi nerdesin?
Bu kaçýncý gecem sensiz,
Kaçýncý yalvarýþým sessizliðe,
Bilir misin?
Bilir misin aðlayýþlarýmý,
Ýçimdeki hasretin çaðlayýþýný?
Bilir misin?
Adý,‘’Sensizlik‘’olan
Yokluðunun verdiði acýyý...
Ah! ne zor,
Her þarkýda seni duymak,
Her þiirde seni okumak...
Þimdi aþkýmýzý aldým.
Denizlerin,
En derin yerine býraktým.
Biliyorum çünkü
Dönmeyeceksin.
Sen,
Bensiz gecelerde,
Geçici heveslerde,
Soluklandýðýn tenlerde...
Biliyorum,
Senin aþkýn göçebe...
2008 / Aðustos