Çokça yamanmýþlýk yamadým etimde; Sökük dikmekte, söküp dikmekte üzerime yoktu. Sonra ne oldu bilmiyorum, Uyandým bir sabah, Ne iðne tutabiliyordum artýk, ne de iplik geçirebiliyor. Söküklerim arttý zira; Etim yamanamaz, dikilemez hale geldi. Ama yine de hatýrlayamýyordum dikiþ tutturmasýný. Gecelerce duydum etimin dikiþ tutmaya istekli haykýrýþýný. Ama hayýr ben, ellerimin, usumun derinliðine gömülen Ve artýk balýklara yuva olan meziyetimi Uyandýramadým þu derin uykusundan...
19 TEMMUZ 2009 saat15:09
Sosyal Medyada Paylaşın:
berna koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.