Kuytu odalarýn rahminde yalnýzlýk sancýlarý,
Sessizlik voltasýnda, melankoli hancýlarý;
Anýlar tortusunda kaç asýr geçti ömürden?
Gözyaþý yanar þamdanda, gecelerin silueti kömürden.
Ritmik yaðmur taneleri düet yapmakta,
Diþ bileyen ayrýlýk, yeni bir iþgale kalkmakta.
Düþleri eskiten zamanýn, yok freni;
Duraðý yok, mesai de bilmez, hasret treni.
Sahte mutluluklar yüklü, metal vagonlar;
Ýçinde gam yükünü taþýmayan ne anlar?
Bir kemanýn tellerinde, yüreði ezilen bilir;
Elif yalnýzlýðýnda bir beden, her gece çarmýha gerilir.
Tunçtan bir heykel zanneder, kalbi taþ olanlar,
Ne bilsin katmerli sevgiyi, saç-baþ yolanlar?
Vefa þamandýralarý, patlaktýr ezelden;
Ne halden anlarlar, ne de gazelden.
Ýnzivaya çekilip, matemle at baþý yarýþamam,
Ölümün ikizi ayrýlýkla, bir türlü barýþamam.
Daðýlmak yok defterimde, isyan yok;
Artýk, suni sevdalara karným tok.
“Sakýnýlan göze çöp batarmýþ” derler,
Sana, el olmadan önceydi, verdiðim sözler.
Varsýn elemler girdabýnda savrulan kul olayým,
Kalbimde Rabbim olsun da, kapýda çul olayým.
05.07.2009
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.