toz pembe örülü duvarlarýmda
ayrýlýk çatlaklarý yüz buldu
bedenim kalýrken yokluðunun altýnda,
yýkýldý gölgem güneþe doðru...
kýna çiçeklerim soldu avuçlarýmda
avare bir eþkiyayým þimdi aþkýna
sen giderken,
- hani ortalýk toz duman –
çok þey yitirdim delikanlýlýk namýmdan
fakat hiçbir giden,
senin kadar dokunmadý canýma...
gözbebeklerim sýðýndý ayrýlýðýn ardýna
girmedi gözüme bir damla uyku
katlanýrdým elbet,
dayanýrdým dünyanýn bütün fani acýlarýna
sen yanýmda kalsaydýn bir ömür boyu...
oysa ki þimdi,
kýrýk cam parçalarý saplandý Eylül sancýlarýma
seni yitirirken,
canýmýn son nefeslerini de harcadým hatýrana
kalmadý bir yudum nefes bu kalp aðrýlarýma
dayanmadý yürek,
tekledi onca uðursuz þaibe yüzünden...
sen giderken,
lavanta kokulu sandýklarým açýldý
dert saçýldý odalarýma diz boyu
þiir kuþandým hasretin namlusuna
mýsralarýmda yivli bir kurþun yolu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.