sen gittin ama,
bana seni hatýrlatýyor bu her nüsha...
sabah telaþýmýn çanlarý gibi,
rüzgarýn yelken direklerini öptüðü ýslýklar...
baþýboþ bulutlarýn gazabýndan korkuyor sanki,
tanrýnýn güneþe emanet ettiði ýþýklar...
aþkýmýz küçülüyor gururumuzun karþýsýnda
el pençe divan duruyor öylece
gönlümüze vuran dalgalarýn akýnýyla,
yýkýlýp daðýlýyor kumdan umutlarýmýz...
bakýþlarýmýz,
umutlarýmýzdan bozma kum fýrtýnalarýna dalýyor sessizce...
kirpiklerimize tutunan kum taneleri,
boy boy sýra sýra
hatýrlatýyor sevda dolabýna astýðýmýz o meçhul hayaletleri...
sen gittin ama,
bu yokluk bana sade seni kaybettirmedi
senden çok daha fazlasýna,
muhtacým þimdi...
her, gün aðarmasýnýn pencereme yansýmasýnda,
sürüsüne bereket hatalarým,
týrnaklarýndan ateþ fýþkýran bir tokat gibi,
çarpýyor suratýma...
alýþamadým,
ayyuka çýkmýþ ayrýlýðýmýzýn kapý önlerine pusmasýna
adýmlarýmýn bir eþik uzaðýnda bekliyor kabuslarým...
kulaklarý saðýr eden bir uðultu kopuyor,
gündüzüme haram olan gökyüzünün teraslarýnda...
belki de haykýrýp hesap soruyor dualarým,
senin kadar çaba göstermediðimden kavuþmak adýna...
sen gittin ama,
sesin aðlýyor hala sokaklarýmda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.