bahar aylarý bizim evde
naftalin kokulu Perþembe’ler yaþanýrdý
annem hiç üþenmez,
yorgan döþek ne varsa toplayýp,
balkona asardý
ne çekmiþti o balkon demirleri her Perþembe
sýrtlarýnda bir yýðýn yük,
annemin kýzýlcýk sopasýyla, falakaya yatarlardý...
ama ne eðlence!
yine bir naftalin sabahýydý
ben bakkala çýkmadan az evvel,
sokaðýn karþý kaldýrýmýna, bir pikap yanaþmýþtý
anlamýþtým
yeni birileri taþýnýyordu mahalleye
kapýdan çýkar çýkmaz, seni görmüþtüm...
üzerinde sütlaç beyazý bir elbise,
saçlarýnda nar çiçekleri,
gözlerinde iki mavi deniz...
Allah aþkýna söyle,
nerden bulmuþtun o güzelim kirpikleri?
naftalin kokulu bir Perþembe
tanýþtýrayým,
bendeniz Orhan
babasý koyup gitmiþ,
annesi Gülpembe...
bakkala gideceðime yardým mý etsem size?
vay be!
keþke söyleyebilseydim bunlarý
fakat annem falakaya yatýrýrken yorganlarý
arada çorba da kaynatacaðýndan,
bakkaldan margarin bekler
belki bi daha ki sefer...
ha unutmadan
yorgunsunuzdur
annene söyle, çaya bize bekleriz
naftalin kokulu bir Perþembe
Orhan bendeniz...
o Perþembe,
bütün bir gün duramamýþtým oturduðum yerde
ha yolladý, ha yollayacak demiþtim annesi
bir fincan kahve istemeye...
olmadý þimdi kendi annem
o meþhur patatesli böreklerinden yapýp,
bir tabak tutuþturuverir elime
“al Orhan” der
“götür þu börekleri karþýdakilere”
vallahi yok!
ne sizden bir ses var ne de annemden
ama içimden bir ses –belli ki þeytan-
“ulen Orhan” demiþti,
“tut anneni kolundan,
götür bi hoþgeldin’e”
olur mu? olmaz...
ser’de delikanlýlýk var
alay konusu olmak var sonunda mahalleye
hem, “ne o Orhan” demezler mi?
“sende bi tuhaflýk var,
yanaþmazdýn hiç o pencereye...”
naftalin kokulu bir Perþembe
tanýþtýrayým,
bendeniz Orhan
yetim koymuþ babasý
annesin adý, Gülpembe...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.