ÇOCUKLUĞUM

Aklýmda kaçamak anýlar,
Düþümde; horoz þekerleri kalmýþ çocukluðum.
Umudun adý yoktu,
Öteye vardýramazdým umudu.

Oysa acý bir lokmaydý çocukluk, fikrimce.
Uzaðý yoktu yaþamýn.
Benim hayallerim Anka gibi masallarda kaldý.
Ruhum kaç gece müstemirren intihar nöbetleriyle uyandý.


Bu kaçýncý metrük umudumdur?
Sabahlara vardýramadýðým.
Anladým artýk,
Güneþ geceyi aðartmýyor.

Aklýmda kaçamak anýlar,
Düþümde yarým kaldý çocukluðum.

Hep bir ýzdýrap arefesinde kesili düþlerim.
Sonbaharlarca yapraklar sararttým ben.
Viran bahçelerinde kaldý güllerim.
Ben badirelerde akýttým gözyaþlarýmý,
Artýk aðlayamam, tükenmiþ sevdalarýma.
Ben bu savaþtan yorgun çýktým.
Bayramlarda içimde yanan hasret;
Belki sendin annem belki çocukluðum.


Aklýmda kaçamak anýlar,
Düþümde bir tokat kalmýþ çocukluðum.
Ýlk nefret,
Bir çaresizlik pençesinde.
Ve ana kucaðýnýn sýcaklýðý çocukluðum.

Benden uzak, benden bizar çocukluðum.

Kaç nefer kýrdý kalemini?
Ben bu anaforda boðulmazdým böyle,
Söyle hangi zaman bitimidir gözlerim.

Söyle anne,
Hani bir sabah ansýzýn gelecekti babam.
Neden gelmedi?


Neden zamanla namzet yaþam?
Neden unutmuþum umudun mefhumunu?


Asude bekleyiþler kaldý aklýmda çocukluðum.
Oysa acý bir lokmaydý beklemek ve özlemek.
Keþke Anka gibi masallarda kalabilseydi düþler.
Aklýmda kaçamak anýlar,eksik çocukluðum.
Sosyal Medyada Paylaşın: