BOŞA AKIŞ

uçsuz bucaksýz bir maviyi kucaklýyordum
geldiðin günlerde
güneþin sýcaklýðýyla gelirken her seferinde
amansýz bir rüzgâr, bozdu bu dinginliði

akýþýma yön veren çizgilerin eðretileþti
anladýðým da geç/ti
büyütmüþtüm bakýþlarýmda gözlerinin resmini...

uyumadan geçmesini beklerken
kapý açýlmasýndaki korkuya, geçip gitmiþ boþa
çocukluk uykularýna yatýrýlan zaman gibi...

ruhumdaki eziklik
korkularýmýn dalgalý denizinde savrulmuþ olmaktan
paslandý yaz günlerim, kýþ vurgunundan

izini sürdüðüm o zamandýr þimdi bu ýssýz yerde kalan...


mayýs dallarda yürürken, yine o günkü gibi
kar altýdýr tahta masa, sandalye !
deniz konuþur, serin serin sýzar tuzu genzime

açýlýr mahreminden giz, dökülür ortaya
yosunlaþmýþ anýlarda
zemheri zehir, yakar baðrýmý kokusuyla…
bedenim, bir yontu gibi eksilir


sesinle sözün eþleþmedi
zamanla saðýr oldu biri
saralý gecelere býraktýn beni

küskünüm, kýrgýným
aç býrakýþýna sevgimi



bir tek, sabahýn taze çiyini býraktýn gözüme
ýssýzlýðýmla, onunla açýyorum güne
yol kenarlarýndaki yalnýz aðaçlara benziyor ömrüm
insana açým, açým sevgiye...

içim tükeniyor, an be an gidiyorum ölüme !
susuyorsun iþte, susuyorsun yine
belki yarýn, belki yarýndan yakýnken ölüm !
daha ne kadar bekleyeceksin
ne zaman bitecek , bu boþa akýþ böyle ?


Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Sosyal Medyada Paylaşın: