dünya;
bir uçurum sahnesi kuþkusuz
ben kaðýttan mendilim
kýyýsýnda gezinen
ne çok seviyorum seni
burdan baktýkça
beþ çayým gibi
çayým her þeyden önde gelen
içtiðimizin hatrýna susuyorum þu hayata
umarsýz þarkýlar gibi çoðu zaman
köprüleri bileþtiriyorum kýçkýça
yokuþlarý, adýmlarýmý sonra
bir sürü köpek çekiþtiriyor paçamdan
azý diþlerinde þarap artýðý
akþamdan kalan
avuçiçi kadar bir adam çýkabilir babam
dün selam verdiðim kiþi
palavracý simsar olabilir bugün
en sevdiðim dostumu
sýrtýmdaki tabutta taþýyabilirim belki
yasaklanýr bu kentte ölmek
ya o; ya hiç kimse olmaktan çýkar
sevilen her kiþi, rastgelen olmaz
aðlayan er kiþiye akþamüstleri
senin semtlerinde solan yýldýzlarýn
intiharý söz konusu olduðunda
ne çok yaðmur yaðýyor benim kentlerime
su götürmüyor sokaklarý
gözyaþý yýðýlmýyor kapýna belki
ama güller boðuluyor inan ki
dünya bir uçurum sahnesi
neresinden bakarsan bak
bu bir aþk þiiri
üstelik kuþkusuz...
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.