Bir orman dinliyorum, sessizliðinde
aðaçlar devrik; ulusalcýlýk bu !
yaprak yaprak yalpalayan hýþýrtýlar
sabahtan kalma çocuk sesleri
kuþ kaçýþý, ayrýlýk cinleri giriyor
kýrýk camdan içeri
Bir sarmaþýk sürüsü, sürüsüne bereket
alýp çevrelemiþ her yeri
yeþil bir kýyamet
hýzlan açýlan tomurcuk
gidemez bu bahçede tomurcuktan öteye
Isýrganotu topluyor dýþarda gölgem
çorba yapacak onu belki
alýp basacak yarasýna
iki sokak ötede gölgen;çok uzakta
Paslý yataðým, iki top pirinç bakýr baþucunda
gýcýrtýsý; bafra dumaný küreliyor ýþýða
kýþ bulutu gibi beyaz bu çarþaf
içi dalgalý deniz sanki
baþladýkça resmin yastýkta yan yatmaya
Bir kadýn yüzün ötekileþmiþ
gözlerini býrakýp geride
sorsan, ne haber ?
binyýl geriden gelmiþsin derim
O çocuk eli, çocukluðun gibi
yetim mi bilmem
benden deðil
yurtsuz, dað-sýzým bu yüzden
açým ben
Sendeki çocuksuzluðuma
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.