yakýyýðýn ötesinde, yoksulum
kaybedicinin o bilindik
yorgunluðu deðil bu
kýr madeninden çýkan iþçiler,
düþ göçmenleri, iþportacý öðretmenler;
devrik bir sevincin kartpostal
gülüþüdür vurulduðum meydanlarda
tarazlanmýþ gök pembesi,
ellerimde acemi bir leylak kokusu var
saçlarýný taradýðým her kadýn
yüzünü ateþle yýkamýþtýr sözgelimi
o içinden geçtiðim baðýtlar,
göðsümden kalkan dostum cenazeleri;
güneþin, havanýn ve herþeyin
sözyaþlarýmla gübreleþmesidir
kentlere kurþun çöktüðü an
gün seferinden dönen karakucak,
sülfür içer anayataðýnda yezidin,
bu yüzden kendi rengine
üþürgendir bütün çocuklar,
ben çocuklara üþürüm;
sesimin gürültüsü kekemeleþir
bir rüzgar filizkýrar bileðinde gençkýzlarýn,
türküdür hançer diyarýndan;
ele avuca sýðmaz,
susarým,içerim dudaklarýndan,
metal kuþlar
galata kulesine
kanatlarýný vurduðu akþam
ben küserim,
kalbim kesilir...
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.