ELMA DERSEM ÇIK,ARMUT DERSEM ÇIKMA!
Benim Saime,yoksa beni tanýmadýn mý?
Hani çocukluk günlerinin ilk göz aðrýsý!..
Hallaçlarýn kümesi,Köse Dayý’nýn damý;
Bildin mi? “Elma dersem çýk,armut dersem çýkma!”
Daha dün gibi durur,hafýzamda halimiz;
Ben sümüklü oðlandým,sen çýrpý bacaklý kýz...
Üstümüze yürürdü taþ attýðýmýz camýz;
Korkup bana sokulurdun,ben derdim ki: “Korkma!”
Oyun gibi bir þeydi bu,belki aþktý biraz;
Baþa örülen taç,kulaða asýlan kiraz!..
Ne dal býraktý ne yaprak gönülde kar-ayaz,
Lakin terk etmedi içimi, tende bu sýtma!
Hayat böyledir iþte,zaman her þeyi siler;
Bu arz-küre köþesiz,ha bire baþa döner.
Uyansýn çocuk yanýn,hatýrla dünü yeter;
Anýlar da su ister,gözyaþýný kurutma!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.