KİREMİTLER- KİREMİTLER

Yatýyor! Göðsüne hançer gibi inmiþ güneþ- izler,
Kývrýmlar üst-üste binmiþ, aðýr dehlizler.
Hareketten kýsýtlý preslenmiþ öylece çamur,
Yanýp-kavrulacak belki, bin yýl sonra hamur...

Mertekler dost, esnemez; kýrýlmasýnlar diye,
Anne bilmiþ ikisi birbirini; biri toprak- aðaç hediye.
Gönlüne düþmüþ dam üstünde sessizce hüzün,
Aðlaþýp- dururlar; gece- gündüz, yazýn- güzün...

Kýyýsýndan çinko suluk sarar kiremitleri,
Gün olur, erir- çöker, nice kuþun su demlikleri.
Akar ucunda lehimli, seyahat eden gökteki su,
Kiremitlerle çarpýþýr, aþýnmaz zenginlikleri: Hû...

Eklenmiþler; yandan, önden ardýndan kelepçeliler!
Tutunmak üzere çentiklerinden terlemekteler.
Kýrýlmýþ dostlar yaz sýcaðýnda deðiþtirilirler,
O parçalar þanslý aslýna daha tez dönüþürler...

Ýnsana ev; evlere dam; damlarda kýrmýzý kiremitler,
Kâh depo, kâh cephânelik, çoðunda insaný korur- bekler.
Sel gelir alýr- götürür evi, þanssýzlar; engin denizdeler,
Kum örter, çamur gelir, kader bir; su çekilir,
Þehrin uzantýsýnda karaya dönüþür, aslýna çevrilir...

Kiremitler. Ahh o kiremitler, ne sýcaklar- soðuklar gördüler,
Sanma, konuþmazlar; Kadir’le dillenir- söylerler.

Kadir Yeter. TRABZON.



Sosyal Medyada Paylaşın: