GERÇEKLİĞİN ÇÖLÜ

ey þehir ! ne kaldý görkeminden geriye ?
sen sevgiyle güzeldin ;
acý veriyor þimdi her yerin
nakaratý ayný þarký, dönüp duruyor pikapta...
“her yerde kar var, kalbim serin bu gece”
bir keman inliyor inceden uzakta
gecenin kýrbacý, iniyor durmadan yüzüme !

yaslanacak gündüzüm yok
vuslatýn gözü donuk
sesleri uzak kýlmada zaman

bir yer var,
hem baþlayýþ hem bitiþe sahne olan;
kelebekleri ölmüþ,
resimleri siyah beyaza dönmüþ!...

o hep durur, deðiþmiþ olsa da
orda, ruhlar çeker soluðu yalnýz
ölümden çok, ne var yaþadýðýmýz ?

mahzun anýlarýmýz,
kalem ucunda yer bulur kendine...
deniz eteklerini toplamýþ
güneþ, alýp baþýný gitmiþtir, o yalnýz sahilde
binbir gece masallarýnýn,
martý çýðlýklarýndaki, yankýsý durur yalnýz...


saðýlýr hüzün, zamanýn içinden;
gel gitlerinde kahýr akar yüreðe
gökkuþaðýndan karalar dökülür
kara isi / düþ tohumlarýný boðar, öldürür
zaman, siyah yüzünle dönmede artýk !

lekesiz / kahýrsýz bir dünya nasýl bulunur ?
kim bilir, denize kavuþamayan daðýn, gözyaþlarýný ?

madalyonun, hep öbür yüzüdür sevgi ;
sesi içeri girildiðinde duyulan,
ýþýklarý sönük, sessiz bir ev gibi

yapraðýn öz suyu tükenirse,
yavaþlar nabzý, yokluða yürür !

ey þehir !
böyle bittin sen de bende
kapladý üzerini, siyah bir perde
aþamadým gerçekliðin çölünü !


Hâdiye Kaptan


c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.


Sosyal Medyada Paylaşın: