Bazen ne kadar da yavan kalýr kelimeler,
Hissettiklerini deðil anlatmak,
Benzetemezsin bile…
Öyle düðümlenir boðazýn,
Ya da kelimeler ya da o her neyse, düðümlenir velhasýl…
Uðraþýr, ýkýnýr, sýkýlýrsýn, bi türlü bulamazsýn…
Nasýl tarif etmeli, nasýl anlatmalý ki !
Sonra, hani biraz da çaresizliðin mecbur býraktýðý suskunlukla,
Anlatmaya çalýþmanýn saçmalýðýný fark edersin.
Ne demeye kendini paralarsýn ki !
Hadi diyelim anlattýn ne hissettiklerini,
O insan anlar mý yaþamadan!
Sen anlar mýsýn onun anlayamamasýný?
Bu kadar yoðun yaþarken duygularýný…
Ve dönersin içine, bu sefer anlatmaya deðil,
Daha da anlamaya çalýþýrsýn kendini…
Bi de bakmýþsýn seni anlamayan insanýn halindesin,
Anlamlandýramadýðýn düzinelerce düþünce, duygu, çýðlýk…
Bazen mutluluk, kahkaha, yüzünde koca bir tebessüm…
Yaþamalý yani…
Sadece, yaþamalý bazen…
Kendi düðümünü kendin görmeli,
Koccaman bir tebessüm yaymalýsýn yüzüne,
Baþkasý ister anlasýn ister anlamasýn…
Yaþamalýsýn her duygunu gönlünce…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.