Þeffaf parmak izleri kapýlarda hala,
Hayalet misali dolanýr anýlar ayak ucunda,
Saçýn tonunda,
Küçülen göz retinasýnda,
Derinin en çabuk sarkan rotasýnda...
O kapýlar sanki hiç çalýnmamýþ,
Etekler uçuþarak, umut içeri salýnmamýþtýr.
Zamanýn izlerine sarýlýr mobilyalar,
Donukluk silinmez olur aynalardan,
Hep bir çizgi,
Bir çizgi daha...
Ömrün hesaplamasýný,
Yüzün üzerine yaptýran kehanet,
Her gün bir kýrýþýk daha ekler,
Renkleri karýþmýþ,
Kýrýþmýþ,
Solmuþ tuallere.
Sorsa ya biri,
Ressamýn ruhu nerelerde?
Yalnýzlýðýn duru kokusu perdelere sinmiþtir artýk.
Ne vakit cam açýlsa,
Ahval telaþlarla kovulur mahmurluk.
Kulak kapýdadýr,
Gözler telefonda,
Yalnýzlýðýn üst notasýnda yenilgi aðý,
Çoktan mumyalamaya baþlamýþtýr çatlayan inançlarýný...
Tedavülden duygularýn kalkar,
Umutlarýn kalkar,
Yerinden kalkamazsýn.
Kapý, telefon çalsa ne yazar,
Beli bükülmüþtür umudunun,
Duymazsýn...
Bir kaç kiþi gelir görmeye,
Sorumluluk misyonuyla paralel
Bakarkar ki yaþýyorsun,
Geldikleri gibi,
Giderler...
.
Sessizlik, bir düþ yangýnýnýn dýþavurumu olur hýzla
Düþleri toplamak ne mümkün yerlerden
Güçlü kentin enkazýnda
Kendine vücut aramakla oyalanýrken sen
Tedavi edecektir seni,
Ruha saydam dokuþlar
Ama hep ayný kapýda takýlý kalýr
Tanrýya esir dualar...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.