ra
Ağla Ey Geda!
-Belki de aþk, en az Babil’in asma bahçeleri kadar yalandý-
Suda Musa, ateþte Ýbrahim, kuyuda Yusuf olamadýk!
Her dem gözümüzde perde
Dolaþýrken diyar diyar
Yanlýþtý durakladýðýmýz aþk.
Geç anladýk Leyla’da baþlayan aþkýn Leyla’da son bulmadýðýný…
Çýkarken karþýmýza her köþe baþý nemrutlar
Hakikat adýna muhalif bir ses yükseliyordu,
Susmuyordu içimizde Ammar
Lakin biz susuyorduk.
Ýnsan yüzlü cellâtlar, çiðneyerek dolaþýrken cesetleri
Çýðlýk çýðlýðaydý bir kýz çocuðu
Görüyorduk, duyuyorduk.
Soluðumuz kesiliyordu lakin ona da kapalýydý azalarýmýz.
Ne kadar insan olduðumuzu unuttuðumuz bir vakit
Yazýk ki kaçar olduk ateþten
Kelebek olmaktan ve aðlamaktan vazgeçtik.
Kök salmak için geç kaldýk dedik.
Durmadýk. Duramadýk.
Çok vakit almadý öldürmek içimizdeki Habil’i
Kabil duruþlarýmýz vardý bizim
Ve en az onun kadar piþmanlýklarýmýz.
Hesabýmýza kuruturken Tuba aðacýný,
Ecelin peþimize düþeceðini unutarak
Suladýk zakkumu.
Olamadý Yusuf’ça rüyalarýmýz.
En az firavununki kadar karanlýktý düþlerimiz
Düþmedi düþümüze yýldýz, ay ve güneþ.
Þaþtý gönül pusulamýzýn ibresi
Teðet geçti harami yüreklerimiz aþk bahçesinden.
Yaklaþamadýk, zebercet yüreklere.
Aþký devþiremedik, saklayamadýk gönül mahzenimizde.
Ne de çabuk vazgeçtik
Bir mecnun gibi sevdalý olmaktan.
Ve ne çabuk unuttuk “Aþk yanmaktýr.” diyen derviþin sözlerini.
Nasýl da kapattýk bize aralanan kapýlarý kendi yüzümüze.
Ne çok þaþýrdýk, ne çok kaybettik.
Hiçbir þey titretemez oldu ruhlarýmýzý
Ebkem kesildik ötelerden ulaþan muþtulara…
Pusuya düþeceðimizi bile bile býraktýk umudun ellerini.
Ve gönüllü indik ye’s çukuruna.
_Sonrasý mý?
Sonrasý malum._
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.