Yaðmurun atýþýyla uyandým uykumdan... Gökyüzü parlýyor,þimþekler çakýyordu derinden.. Alacakaranlýðýn bitiþ saatleriydi... Güzel nameyle narin narin okunuyordu. Düþmüþtü her yana damlacýklar. Yaðmur dinmiþ; Halen ýslaktý boþ sokaklar Kainatýn meþalesi parlýyordu yüzüme Gökyüzü ve deniz..... Ýki büyük ikili.... Kýþ ortasýnda sýcak bir soba gibiydi ellerim. Saatler geçmiþ, Öðlene yaklaþýyordu. Yürüdüm sessizce iniltisizce Yürüdüm caddeleri her daim olduðu gibi Yine çaresiz ve yalnýz ... Yine sonbahar akþamý.. Ne desemde boþ, Benim için bütün günler güz.. Her yaprakla bende düþüyorum , yaþlý kainatýn baðrýna doðru... Bütün manzalar ayný. Dünyanýn çilesi; Benimde yalnýzlýðým , Bitip tükenemeyecek... BÝr daha gitmez oldum hep gittiðim yerlere. Her gün sevdiðim kuþumu; Artýk sevemez oldum galiba. Yüzüm solgun bir hapishane duvarý. Gözlerim ise ..... Sosyal Medyada Paylaşın:
beyaz_nur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.