I
Dedi, ey
dedi, bitti aþk;
varsýl ya da yoksul
yalandýr kör kütük ruhum!..
Dedim, ey
þimdi sen tüter
bu gidiþin, ileniþin peþi
vesikasýna kanamam bu þiirin:
ateþ sözlerinle öperdin kalbimi
kýzýl kanatlarýyla kor kor aðarak yüzünden
gözlerimden göçer konardý daðlayarak ruhundan gözlerini...
II
Dedi, ey
dedi, biter aþk;
varsýn ya da yoksun
konmamýþ mýydýk bir yalandan:
her þiire gelip iþlenen her söz
neden kanada kayardý kendi anlamýndan
sayýp dökmeli mi þimdi her taþýn ne dediðini?..
Dedim, ey
þimdi sen kokar;
bu gidiþin, ileniþin peþi
vesikasýndan kopamam bu þiirin:
idaresi elinde çýkýp yamacýndan
izini sürsem: iki el sürgülenmiþtir uzak sevdaya;
çeliðin -aðzýna kaný sürmek de nerden türedi- doðrulur üstüme?..
III
Dedi, ey
dedi, kan var:
güneþim de yoksun
güneþin dokunduðu yerler de...
Dedim, ey
þimdi suç var:
kýnýndan sýyrýlmýþ
iki mermi gibi boþlukta...
Dedi, ey
dedi; bu, o deðil
yaþlýlarýndan artan deðil yalan:
karanfil pörsüttü çýbanlarýnda aklým
saçkýnýn dirliðinde güllerle baþla hatta
þimdi kan var: damýtýlan aþýk deðildir ozan.
M. Mustafa USLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.