Kedigöz,
saçlarýn mýydý sarý
mavide saklý mýydý sarý
duyumsadýðýmýz yokluða
kim vurmuþtu kararsýz gözlerimizi
kimler tutuþturmuþtu yoksul ellerimize
yokuþlarýmýza týrmanan, çoðalan yýldýzlarý?
Kedigöz,
ne umardýn benden
duyamazdým beni kendimden
göçebeydik.. þatafatlar ortasýnda çýrýlçýplak
sýrýlsýklam tapýnaklarýmýzla gökte.. kýmýltýsýz durarak
tapýnaklar üstüne tapýnak.. tepemizden aþaðý dökülen gün
sayamadýðým kemanlarda matem.. kemanlar, suskunun kemanlara!
Kedigöz,
bir yaralý ruh asýlý kalsaydý saçýnda
elbiseler giydirilseydi bana gölgenden
çalsalardý içimden bir baþýna bir geceyi
iþte karanlýk derdim sakinlerine gecenden
fayrap verilse de arabesk akþamlarda sönen
hýçkýrmak ya da gülmek.. dalý budaðýyla kederli
tebessümlü dudaklarý sýrtlarýnda taþýyanlara yama.
Kedigöz,
kaçsýndý, artýk kaçsýndý.. uykularýndaydý
yukarýlara çýksak da boðum boðumdu, dolanýrdý sanrýlar
sattýk damarlarýmýzý yollarýna da, karanlýðý yayýp güldüler gözlerine
çalýntý saatlere yuvarlanan aþký bir yuvarlak beyaz büyüttü kâbuslara ki
bizdik kara bulutlar ardýna kapatýp benliðimizi.. umuda kapýlýp aþka boyanan.
Kedigöz,
sonrasý sendin; özümüze inendin
sarý, beyaz , mavi ya da sen.. yok
sevdayý bir kadim sýrra mý erdirdin?
M.Mustafa USLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.