Gidişinin Uzunluğundayım

Bu gidiþin uzunluðunu sevdim.

Unuttuklarýmdan baþka. Sendim,
Çoðu zaman esaretti bu aþk!
Esirgedin ne varsa benden,
Yalana gerek yok-gözyaþlarýyla kutlandým-

Gitmekti… Çoðu kez duyardým,
Ama inanmadým hiç varlýðýna.
Ani oldu/ ne oldu anlayamadým,
Rehin býrakýldým hasretine…

“ilk ayrýlan biz deðildik!”
Ama biliyorsun sende, sonuncusu olduk!
Böylesine çok derinden yaþarken her þeyi,
Batýrdýk asi bir ayazýn üþümelerine düþlerimizi…
(bu yüreðin nefes alýþ-veriþlerini sevdim)

Unutmadan komþunun bir kýzý oldu adý “rüya”
Akþama yaðmur yaðacakmýþ, yaðsýn deme!
Pencereleri kapatacaðým, camlar buðulu.
Ve rüyanýn sesini duyamayacaðým…

Sensizlik öðretiyor tüm bunlarý.
Kolay yaþanmýyor artýk bu kentte…
Ne zaman yýldýzlar parlasa, elimde sönüyor ýþýklar
Ve ne zaman aklýma sen gelsen bir ben ölüyor içimde…
(Her þey belli hayatýmda/ sen doðumundayým!)

Belli ki bu uzunluk hiç bitmeyecek biz böyle sevdikçe birbirimizi…

Emre onbey

Sosyal Medyada Paylaşın: