BOŞ KUYU

içimdeki çatlakta

yeri belli olmayan, bir küçücük kýymýk

görünmeyen bir köstebek

her gün biraz daha oyup

derinlere sürer onu


bir dalganýn çýðýnda, durmadan sürükleyen

yalnýzlýðýn elleri ile birlik ellerim; sanki boðar beni

içime, öyle bir mevsim düþer ki;

her seferinde günah iþlemiþ gibi ;

ruhumun, bedenimin, bir araya gelemeyen

bütün parçalarý kayýp...


geçmiþten uzayan, bir yol gelir uzar önümde ;

patlar sus’un silâhý !

sessiz bir gözyaþýný vurur gözüme

sendeler aklým !

kahrýn aymaz adýmlarý yürür !

sýðýndýðým umudun kollarýna sýðmaz aczim...

suyu dibe vurmuþ

boþ bir kuyu gelir, yerleþir göz bebeðime




(....ne kadar yazsam heyhât,anlaþýlmaz yaþamadan...kimsenin elleri tutamaz seni...)



Hâdiye Kaptan


(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.







Sosyal Medyada Paylaşın: