Kendini kabadayý sanýyordu. Baðýrýp çaðýrýyordu. Vuruyor kýrýyordu. Beladan uzak duralým diye, Kimse önünde durmuyordu.
Evinde eþi ve çocuklarý, Hep korkuyla bekliyordu. Aç, sefil, biçare idiler, Birþeyler getirir diye umuyordu. O her akþam eve dönüyordu, Ama, Her geliþi ayný oluyordu. Bir iki nara, Biraz azar, Sonra da yatýp horluyordu.
Bir gün yakayý verdi ele. Soktular onu nezarete. Beklerken orada o hergele Birden açýlýverdi pencere
Komser dediki bak hele
Dýþarýda birisi gidiyordu
Küçücük bir cüsse Ama yüzünde engin tebessüm ile Elinde nevale dolu bir file Evine gidiyor idi neþ’e ile Ailesi kapýda karþýladý Hasret ve muhabbetle
Komser seslendi yine Kabadayý senmisin yoksa Þu giden mi ? söyle..........
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfan KILIÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.