“Yazmasaydým” deseydim,
Ýnan hiç sev(il)memiþ sayardým kendimi…
…ardýndan, benden akan çok þey oldu
Bunlar hep þey olarak kaldý-çünkü yokluðundu!
Gülünce yüzünde gamzen yoktu-aramadým-
Titreyen ellerimi inan hiçbir ele vermedim…
(gittiðin gün bile en çok yine benimdin)
“En sevdiðim çiçek papatyaydý/ þimdi
Boynu bükük bir tek o kaldý bahçemde…”
—Neyse þiirimize dönelim/ dedim ya ardýndan
Baktýysam, seni hiç unutmadýysam-sevdiðimdendi!
Issýzlýða bakan gözlerimde bir sen kaldýn/ ara sýra
Birde küçük bir kýz çocuðu giriyor rüyalarýma…
(yani düþünmek güzel seni-yaþamak, þimdi anlamlý)
“Yani gülüm ben seni dünden daha çok sevmezsem,
Ne mi olur? —aþk çok üzülür…”
Evet, sevgili(m) son mýsram ilki kadar “sen” kokuyor;
Eðer ben sevmezsem seni böylesine-ne farkým kalýrdý-
Yaþamak neydi? Sevmek hangi yürekte sevmekti!
Ben hepsinin cevabýmý yýllarca içimde sakladým…
(þimdi içimden taþan bu sevdanýn adýný yazýyorum)
Gerçek sevgi ayrýlýkta belli olur… Nasýl mý?
Maziye dönüpte baktýðýnda kaçýnda yaþanýlmýþlýk böylesine unutulmamýþtýr!
Ve kaçýnda yaþamak için böylesine yalvarýlmýþtýr yaradana, sen söyle sevgili?
—Sen ve ben bu aþký “biz” olarak yaþayalým ki-farkýmýz olsun!