uzanýp hüznün kýyýsýna çekerek içini gün
yaðmura saklanýp bulut karasý sözler
yüzünü yeni dönen bahara aldýrmadan
dökecek için sancýsýný yana yana
hasret ki
o alýngan tavrýyla hiç bu kadar dolmamýþtý göz çukurlarýna…
yýkýlsa sen yanýmýn duvarý rüzgârlar dolar ayazdan
kuytu bir anýdýr ki anýmsanan sýcak elden kalan
deniz tuzudur söze dokunan þiir durmadan y/akar
yüzü de yanýktýr oysa sevenin yüreði kadar!
bu þehir kendiyle söyleþir,
eski bir þarkýyla avutur oldu kendini
sinmez içine hiçbir bahar
sormaz nerede baþlar
ve biter bu masallar!
Ýsli gece, kýrýk vazo nasýlsa!
terk edilmiþ bir kovanda kalan deli bal
öylece kaldý altýndan deniz geçmeyen gemiler
kýzakta bir aþk!
yoktu ömrün pusulasý ibresi kýrýlalý çok oldu
haritadan geçmiyor yollarýn
bir kuþluk vakti þarkýsýydý sisli yüzümde çalan
alýngan ve çýplak
bitmeyen rüyalarda hep sen vardýn oysa
bir anlasan…
ne zaman dokunsam zambak moruna
yaðsa yaðmurlar
yorgun dizelerle dizlerim çöker kendi taraçasýna
açar mý rengini
döker mi gülüþlerini
bilmem ki yaza!
“Belki bir sabah geleceksin!”