Yürü be nar kokulu çiçek
gir demir kapýlý mezarlýktan içeri
duvarlar ne kadar yüksek olabilir
bir korkuyu ne denli süzebilir ölüm düþüncesi
orasý kýrlar gibi serin deðildir belki
gök yakýnca okþamaz kýmýldayan yapraklarý
orada sonsuz uykularýn müdavimleri
Sûr sesini beklerler uyanmak için
yürü be nar kokulu çiçek
orasý bana göre deðildir deme
nasýlsa sen de toprak olacaksýn
her ölümlü gibi
derdim sessizliðe yakýþtýrmaktýr seni
uður böcekleriyle tanýþtýrmaktýr
oysa ateþ böcekleri boldur buradaki zambaklarda
zaman kanatlarýnda iþler yavaþ yavaþ
yanlýþ anlama sakýn beni
yürü be nar kokulu çiçek
düþün ve oku neler yazmýþ Hakk’ýn eli
yedi kat üstten inen en eski vahiy’in diline…
O ki ilk kez inen Ýkra
Resul’ün dilinden düþüren sözcükleri
yeri ve göðü yaratanýn adýyla Ýkra…
yürü be nar kokulu çiçek
dünya geniþ kanatlý bir Anka
zevkinden ve lüksünden geçilmez
üstelik ayetlere sýkýþmýþken inanç daðlarý
ey ýþýðýn dili
ey ateþin nefsi
ey karanlýkta bile dirilen aydýnlýk
bir hafýzýn kalbindedir
kýrk kapýlý Esma-ül Hüsna
açýldýkça açýlan…
yürü be nar kokulu çiçek
burasý servilerin þahlandýðý yerdir
zambak zambak sýzýya atar
burada her ölümün kalbi
rüzgârý eser ansýzýn ikindi ezanlarýnýn
‘huu’ diye semaya kalkar tasavvuf ritmi
servilerdir O’nun sonsuz adýný zikreden
ve gerçek bir sevi baþlar zikirlerin sesçilliðinde
rüzgârý bile nefsinden eden…
yürü be nar kokulu çiçek
bilirim konuþmaz çiçek dilleri
ve yürümez yurdundan edilen her canlý
ama bilirim ki anayurttur burasý
bozkýr gibi görünür kimine
kimine cevheri makul bir madenin kalbi…
yeþilliklerin efendisi
duraklardan en son durak
tenin hükmü geçersiz
candýr kurumuþ olan yaprak…
yürü be nar kokulu çiçek
bil ki seni durdurmaz bu sessizlik
hadi dolaþ ve yer beðen kendine
zambaklardan arkadaþ beðen
ama karanlýk basýyor çabuk tut elini
ya da gel benimle
seni anneme götüreyim
aðlayalým birlikte!
Nevzat KONÞER