Ç O C U K V E D E N İ Z

Bir çocuk düþünün:
henüz yedi yaþýnda.
Tavþanlarýný kovaladýðý
Kýrsal alanlar:
Hepsi de onunmuþ gibi
Uzayýp giyorlar...
O hep yalnýz, hep tek baþýna.

Ufuklarýn maviliðini,
Daðlarla ufkun birleþtiði yeri,
Uzun, uzun, seyreder;
’Hemen koþsam ulaþýrým’ der,
Ufkun maviliklerine dalar,
’Ýþte deniz orada... orada...’ derdi.

Öylesine tutkulu hayalederdi,
Görmediðini, bilmediðini,
Özleyen insanlar gibi.
Bir sevgiliden daha ileri
Hep merak eder, özlerdi denizi.

Elinde bir çalý deðneði,
Çimenleri döver gibi
Bir saða, bir sola savurarak
Dudaklarýnda bir türkü,
Ya da bir þiir’in sözleri,
Kendince duyðulu ve anlamlý söylerdi.

Bütün bu duygular içinde
Habire geliþen gençlik dünyasý.
Bilinmez ki, nezaman baþlar?
Nezaman biter? yürek çarpýntýlarý.
Nefes alýp veren körük misali,
Bir inip, bir kalkan,
O körpecik çocuk yüreði.

Sonunda biter deniz sevdasý
Çünkü içindedir denizin artýk.
Bir baþka sevda geliþir
Gök’le denizin birleþtiði yerde;
Nasýl yakalandýðýný anlayamadan
Birden bire baþlar yürak sancýsý.

Dönmek istese de dönemez,
Artýk bir hayaldir yedi yaþ çocukluðu.
Ufkuna baktýðý daðlar kadar büyümüþ:
Gençlik sorunlarý, gönül sevdalarý,
’Yaaþamdýr bu çocuðum,yaþayacaksýn;
Ýþte ufuk, iþte deniz, Ýþte kalpaðrýsý"
Diye, bari bir yol göstereni olsaydý.

" Haydarpaþa / ÝST. KemalPolat"
Sosyal Medyada Paylaşın: