Baþýmýn üstünde öfkeli bulutlar Beyaz gri, koyu siyahlar, Kime kýzmýþsa kýzmýþlar Aðýzlarýnda korkunç homurtular.
Neye, kime bu kýzgýnlýklarý? Bize karþý, ya da biz öyle sanýrýz; Az sonra düþer damlalarý Korkar, ürker, ýslanýrýz.
Biz insanlar var ya; bizler! Ne bulutlarý anlamýþýz, Ne de bunlarýn canlý olduðunu; Belki diþilerinin de, erkeklerinin de , Olablieceðini hiç düþünmemiþiz.
Bulutlar hayat dolu, Varsýn kükresinler dolu, dolu, Aldýrmam, kýzmam da onlara Nasibimiz, kýsmetimiz neyse, Onunla aðlarlar talihimize Kýsmet bu, hiç belli olmaz: Bazen yaðmur yaðdýrýrlar, üstümüze Bazen de, kar ile dolu.
Bulut bu meþrebi belli olmaz, Erkeðimidir acaba baðýrýp, çaðýran Sanýrým, diþileri hep zavallýdýr; Bütün diþiler gibi, Coþan, hep gözyaþý döküp aðlayan.
’ Maltepe/ ÝST. Kemal Polat’ Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.