Bilinmez kaç yýllarý geçmiþ, Dicle ve Fýrat kýyýlarýnda. Sürülerini otlattý, Medeniyetlerini kurdular Mezopotamya çobanlarý.
Su, Orman, meralar, onlarýn ellerinde geliþti. Sayýsýz koyun keçi, Küçük ve büyük baþ hayvanlarýyla, Besili hecin develeri de vardý.
Yavaþta olsa taþ binalardan Evler yaptý, þehirler kurdular. Bereketli topraklarý, ovalarý, Zümrüt yeþili yaylaklarý vardý Her þeyi eskitip yýkan zaman, Hep onlarýn yanýndaydý.
Çok çalýþtýlar, birbirlerini sevdiler. Eðlenmesini dinlenmesini bildiler, Zamaný hep iyi deðerlendirdiler, Zaman onlara hükmedemedi Onlar zamanýn hep önündeydiler.
Zor bir yaþamýn hikayesidir bu: O nedenle dere tepe aþtýlar, Menzile her varýþta yüzleri güldü Baþarýdan sarhoþ olmadýlar, Ýnançla hep mutluluða koþtular.
Yýllar, yýllarý kovaladý, Mezopotamya’nýn mutlu çobanlarý Daðlarý tepeleri aþtýlar Çokça kayýplarý da oldu, Ama onlar yýlmadý her þeyle savaþtýlar.
Dicle ve Fýrat kýyýlarýný sevdi Boydan boya mesken tutular, O büyük uygarlýðýn, Mezopotamya’nýn Vahalarýn, ormanlarýn, çayýrlarýn, Sahibi olmuþlardý, Zümrüt yeþili yaylalarýn.
Baþlangýçta, yorgun bu göçebe kavmin Kara kýldan çadýrlarý, kara kulaklý köpekleri, Ýnanýlmaz güzellikte hecin devleri vardý. Bir lahzada çadýrlarý kurdular Sürüleri ovalara saldýlar.
Bir çift ak güvercin rehberiydi onlarýn Ak kanatlarý bata çýka sulara Önlerinde, hep önlerinde uçtular; Uðuruna inandý ak sakallý bilgeler ’Tamam yurdumuzdur burasý, Mezopotamya olsun adý’ dediler.
Sarýldýlar birbirlerine ’Barýþtýr, geliþmedir, medeniyettir amacýmýz, Ne kadar çoðalsak da, buralara sýðacaðýz... Kavgasýz dövüþsüz, yaþayacaðýz, ”Kan kana karýþýp, can cana olacaðýz” dediler.
Kemal Polat Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.