Akþamýn kýzýl çanaðýnda beliren bir ýþýktýr yüzün
ve kayýp bir kentin firari ayazýný enselerken düþüm
martý saðanaðýnda batýk gemilerin düdüðü
duyulamaz derinliklerden sesleniyor kýyýya
-kurtar beni ey ayaklarýma yol bildiðim…
ufuktan kulaç atan feryatlarla düþüyorum önüne
ama yüreðim karanlýk berzahlardan tüneyen bir zavallý
içinde sen ve ben tadýnda garip bir duygu
saat gibi defalarca iþleyen gün boyunca
akrebim sensin yelkovaným sen
gecem sensin gündüzüm sen
þu sana susamýþ ömrüm boyunca
üzerimde ýslak gözlerinden kalan mendil kokusu
hani soðuk gecelerde dudaklarýmý ýsýtan
ve büyüdükçe büyüyen gecelerin koynunda
tenime kuþ tüyünden yastýk olan
yataðým sensin yorganým sen
özlemim sensin gözlemim sen
boyluboyunca...
Nevzat KONÞER
Nisan 09