Ne çalýnýr bestesi, ne de söylenir þarkým; Sorulmaz hiçbir vakit, nedir hâlim, niceyim… Yangýn yerine döndüm, kül oldu evim-barkým; Saçýlsam enginlere, zerre kadar yüceyim...
Sustursam yüreðimi, hasret cana yâr iken; Elâlem bayram eder, âlem bana dar iken; Seyreylerim dünyayý, henüz vakit var iken; Kýrýk dev aynasýnda, zavallý bir cüceyim…
Tamâma eremeden, dillere düþer ahtým*; Ellere þenlik olur, gözyaþý döken bahtým; Bir zaman vardý elbet, hem tâcým hem de tahtým; Saraylarý yýkýlmýþ, ülkesiz bir eceyim…
Vefasýz sitemlerin, þimdi bini bir para; Cehennem isyân eder, daðlanmýyor bu yara; Çoktan söndü ýþýklar, gönül kara, göz kara; Siyahý her bakýþta, kýskandýran geceyim…
Çileyle dolan ömrün, çekilmiyor edâsý; Yok mudur bir teselli, duyulmuyor sedâsý; “Merhaba”sýz þiirin, böyle imiþ vedâsý; Sevdalý mýsralarda, unutulmuþ heceyim…
17 Nisan 2009; 19:47
(*Aht: Köy nikâhý) Sosyal Medyada Paylaşın:
Tülin ŞEN ALTINLI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.