Portakal Çiçeği Gülüyor

Karmakarýþýk bir iklimim iþte
bir kýþ oluyorum bir yaz
yaz günü kar dökerim
kýþýn bir papatya falýyým bembeyaz
sana sundum çelengimi
tükendi son gümüþî mehtap bak !


Çeliþki iþte
içim yanarken tenim üþür
çiçekler tozlaþýrken utançsýz gece gündüz
baþýma döküldükçe polen oluyorum
kollarým kaþýnýyor sana açýldýkça...
yirmi üç nisanda sen doðuyorsun
Cumhuriyet Meydanýnda oynuyorum çocukça
kiraz aðaçlarýnýn çiçeklerine saklanýyorum


Küre kirletenlere iþte
ileniyorum
sanki boðazýmý kesiyor
Hürriyet Heykeli Amerika’da
dünyayý iþgal ederken kuraklýkla
þiir evim kapkara yangýn kalýntýsý
küfürler birden dilimde ana üryan
utanýyorum sen varsýn
giyiniyorum deniz kenarýnda


Þu rüzgâr ülkemin rüzgârý iþte
insan kokuyor yurdumdan esmiþtir
bana alýp getiriyor
insanlýðý yeniden
saçlarýmý daðýtýyor
bir çocuk baþý severcesine
ömürden aylar artýrýyor


Daðýnýk saçlý çocuk baþýmdasýn iþte
çýkarýp usumdan koluma takmak istiyorum
tenin havada bir silüetti sarýlamadým
deniz titrer hala gemiyle seviþirken
aþk beþinci mevsime giriyor


Ýçime girip portakal çiçeði gülüyor iþte
aðaçlarda tanýmadýðým çiçekler açýk saçýk
kuþlarýn ayaklarýna sürtüyor renklerini çýrýlçýplak
ben de seni tanýyorum ama yoksun
kar,yaðmur, çiçek seviþmeleriyle
beþinci mevsimi yaþamaktýr aþk


Sait Açýkgöz
Sosyal Medyada Paylaşın: