Ben seni kaybetmedim.
Kapanmýþ kapýlarýn
Yitmesinden korktuklarý
Bir anahtar gibi
Titrek ellerimden düþürmedim.
Daðýlmadýn kaldýrým parkesine.
Ben seni kaybetmedim.
Ne kadar acýtsa da içimi yokluðun
Koþmadým yalýnayak çocuklar gibi peþinden
Gözlerindeki misket mavisine.
Ben seni kaybetmedim.
Yapacak bir þey kalmamýþtý.
Kýzgýn kumlarda kavrulamazdým.
Suretine giremezdim
Çöl serabýndan su içen bir bedevinin.
Ben seni kaybetmedim.
Silinmiþ olsan da gözlerimden
Ardýna düþemezdim çürümüþ,
Kokuþmuþ bir mazinin.
Ben seni kaybetmedim.
Gün batýmýnda turuncu rengi
Parçalanýrken güneþin
Ýzin veremezdim sönmesine
Özünü güneþten çaldýðým ateþin.
Buna ne kanatlarýnda rüzgar mani olabilirdi,
Ne de kýzaran ufuklara uçup gidiþin.
Ben seni kaybetmedim.
Varlýðýný araþtýrýp sormadým da.
Çünkü, duvarlara
Týrnaklarýmla kazýmýþtým resmini.
Aptallýk olurdu pankartlara bastýrmak.
Adý hainlik olmasa istemez miydim
Ben de bir ilan verip
Ýsminin de altýna
‘Hükümsüzdür’ yazdýrmak.
Dedim ya;
Ben seni kaybetmedim ve aramadým
Sýrf Kaybolanlara mahsus kalsýn diye aranmak.
Ben seni kaybetmedim.
Kaybetmeye zaman býrakmadýn zaten.
Ne dosta düþmana aldýrýþ ettin
Ne de ufacýk bir söz dinledin.
Sen sadece,
Hatalarýnla koskoca bir sevdayý
Yalancý baharlara deðiþtin, bitirdin!
Ben seni kaybetmedim.
Bir gün çýkýp geleceðini de biliyorum
Ve þimdiden söylüyorum:
Ben seni deðil,
Sen beni yitirdin.
Serkan AKTEPE