istanbul bir gece ve bir garip düþ ölüler mezardan kalkmýþ gibiydi yürüyüþ yürüyüþ yine yürüyüþ yaklaþan mahþerin sýrlý eliydi
unutmam geceydi ve tam bu saat bir kadýn köprüde öksürüyordu þahlandý içimde saklý duran at kadýn suna olmuþ ve yürüyordu
ne bir rüyaydý bu ne hayaletti gördüm bizzat gördüm ve koþuyordum kaba sýðmaz bir ruh bir tutam etti ruhuyla layyanýn konuþuyordum
varýnca köprünün tam ortasýna kaybolmuþtu layya öylece durdum kurþunlar doldurdum azap tasýna iþte tam orada kendimi vurdum
bir çift göz ve deniz kana bulandý depremler içinde þiir ocaðým uykudaymýþ meðer bu ölüm andý uyandým büsbütün kayýp yataðým
vurulur tutkular birgün arkadan tükenir gençliðin kara sevdasý kahpeler çekilsin artýk aradan kana bulanmasýn aþkýn duasý
bir mektup çýðlýðý her gece veda uzakta uzakta köy bülbülleri kaçmak gibi belki aðlamak yada minnacýk gencecik kýzýn gülleri
kararan yanýma bir dünya düþtü aç bana ey þiir ilk yüzlerini kalbe dilim dilim bir rüya düþtü diyemem diyemem ilk sözlerini
aþklar ki azaptan ve demet demet bir azap için mi öter bülbüller yaklaþan seslerin içinde hasret açýyor bu hasret içinde güller
beni ey tanrým de aþklardan yarat bir bengisu gönder çýldýrýyor aþk dünya bir kahkaha inliyor saat korkular içinde yemyeþil baþak
sonsuz çýðlýklarla derdi dinmeyen gençlerin ruhunu ben hançerledim o coþan gönlüne hükmedemiyen bir kýzýn sesine kendimi verdim
bakýp durdum sana çýlgýn ve þaþkýn ve düþtüm o meþhur belalý derde sesler sýrrý gibi sendeki aþkýn kaynýyor kaynýyor bilinmez yerde
aþk ver ey can gülüm bize bir aþk ver bu aþk parça parça cinnet ve neþe yaðmurlar yaðar da caddeler titrer ben bir þey ararým hep köþe köþe
sen aþký çýldýrtan bir garip kýzdýn ne sunaydý adýn ne de canandý eridin eridin içime sýzdýn benim yalnýzlýkta hafýzam yandý
soldu menekþeler kokular bitti ve kelimelerim bitecek gibi aþk bizi býrakýp ilk ana gitti ellerim evreni itecek gibi
zaman bir an gibi birden biterken ben son kelimeyi seçemiyorum aþklar için çok geç ya da çok erken þiire bir kefen biçemiyorum
bir þiir yazýlmýþ eksik ve yarým þafaklarsa henüz kurþunlanmamýþ layyanýn uykusu ve rüyalarým alevler içinde henüz yanmamýþ
bu þiir ne diye sormadýn layya bilseydin yeni bir mevsim olurdu sonunda kendini vurmadýn layya göründü kayboldu sevdanýn yurdu
çengelköy kýyýsý bekârderesi sokaðýnda yoksul bir evde þimdi kaybolur sesimde layyanýn sesi kimdim ben bilinmez ve layya kimdi
kapanýr senin de gözlerin layya fakülte kapýsý yerinde durur beni deli etti bir garip rüya seni de periþan bir garip gurur
son
ben var mýydým o var mýydý bu þehrin kalbini yakan ateþ miydi kar mýydý ve bir de gözleri vardý layyanýn her gece kalbimi yardý
gözlerin sýrrý söylenmemiþ sözler kadardý ben var mýydým o var mýydý
sonra saçlarý yayýldý layyanýn dönüp dönüp evreni sardý ben var mýydým o var mýydý
adý ne sunaydý ne de layyaydý ben var mýydým o var mýydý her gece bu þehirde bir insan sevmeyi bilemediðinden kendini asardý aðaçlar titrer aþklar aðlardý aðlamak bir mahþer kadardý
ben var mýydým o var mýydý þahan olan bu canda leylak bir güneþ ve gül ay mýydý
ben var mýydým o var mýydý adýmýz bir damarda durmadan doðar mýydý yeþil gözlerim yeþil gözlerim öyle durmadan maviye maviye durmadan akar mýydý
böyle mi bitsin bu öykü bitmeyen inleyen inildeyen bu öykü bitmiyor aðlýyor öykü aðlýyor sessiz eriyor eriyor sýrrýmýz mavi deniz eriyor güller aylar çizgisiz gönül yapraklarýnda gönül yapraklarýnda
bilmem bu öykü bu kadar mýydý ben var mýydým o var mýydý
söylenmez söylenmez geriye kalan aþkýn dudaklarýnda aþkýn dudaklarýnda
varamam varamam varýp bulsaydým onu bu þiir beni hiç bu kadar yakar mýydý ah ben var mýydým o var mýydý
unutmak sözcükten olmasýn ey sevgili açýlýr evrenin yüce kitabý zamanýn arkalarý görünmez bir seste görünür tanrý gül ay ve bahar ve gece hep bana bakar mýydý ben var mýydým o var mýydý ben var mýydým o var mýydý
SITKI CANEY Sosyal Medyada Paylaşın:
şuara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.