sensizliğin ezgisi...

en unutamadýðým...
sen,
gülünce baharýn gözlerine,
daha çok seviyordum mevsimi.
yaprak dökse de ilk gençliðim...

ama yoksun/


çýðlýkla boðulan gece
dökülüyor þimdi sesimin kadifesine.
bir cýgara kadar uzak özlemin,
akýnca içimdeki nehirlere
yýldýzlarý basýyorum yaralarýma.
baktýðýný bildiðimdendir
göðü öpüyorum...



darmadaðýn bir hayatýn

ellerinden tutarken çocukluðum

-hani bir umut belki "kendim" olurum-

ben,

/göðsümün altýnda kocaman bir yara/

sensizliði kanýyorum...




yalnýz/

bu kent kadar matemliyim þimdi

iki tek atsam diyorum hani

efkar sarsam hüznüme

ruhumdaki acýya inat...

daðýlsa yüzünden kalan hasret

unutsam adýnla gelen herþeyi...


olmuyor...

yine
kendine saplýyor þair
en acý kelimeleri:

/ tanrý öðretmedi henüz

bir kadýný

yenilmeden sevmeyi.../



f.g./tatvan/2009/




Sosyal Medyada Paylaşın: