ben hayyam ýn þiirlerinden sakladýðým kör kabuslarda uyandým saat çok geç deðildi bir fotograf karesinde iðretiydi adým
rönesans ýþýðý bir karanfil döküldü gözlerinden þairin sonra ilyada bir kez daha nida etti ufka o saatin tik taklarýnda erirken muhayyilem eski bir geminin demir gýcýrtýlarýnda kaybolduk elveda
ve varabildiðimiz son yerden el salladýðýmýz küskün masallarý çocukluðumuzun bizi göðsü ateþ denizlere attý
sevgimizi...
ben hayyamýn þiirlerinde saklý rüya hiç tanýnmamýþ o peçeli yüz hiç dokunulmamýþ ipek el hiç söylenmemiþ söz