SÖYLEME LEYLÂ
‘ Kaldýrýmlara direnip sürtünen acým
beni taþ(k) ocaklarýnda öðüttü ne yazýk!’
Söyleme Leylâ
Mecnûn’u olmadýðýmý zamanýn
ve sus konuþma sus
az sonra ben Leyla deðilim diyeceksin!
býrak
çocuklar Leylâ bilsin
aþka ambar olmuþ kadýnlarý
zaten yüzünde leylâmtrak bir hüzün
ve kavuþmanýn terli hasreti
mekan kurmuþ gözünde
dilini kes de býçak ucunda
kan kýrmýzý aþka þerbet et
baþucumda
ama söyleme çocuklara
onlar en masumu dünyanýn
bilir misin umutlarý yok etmek
ayak izine sürülen lekedir
zift yanýðý…
kar bataðý…
leþ yataðý…
pisliði çýkmayacak bir
ciltli mezalim kapaðý…
akþamlar hep büyüdür zaten
sen hiç akþam çocuðu olmadýn mý
ah o sesine ihtiyaç duyduðum zamanlar
bedenimize tapulu dar kaldýrýmlar
ovadýr içime kiralýk küçük odada
özlenen ve arada gözlenen ancak
gözüme kaçan kumlarýn zerresi
dilimde þerbet, aklýmda bal kaymak
þekerlemelerin dili
sesine muhtaç olduðum zamanlar
hayat çocuklukla baþlar
ve ömürdür son çeyreðinde hazan
yapraklarý bir bir sararmýþ
yaþlý bir çocuðun yüzüne bürünüp
can suyu çekilen kýrýk dal
düþer ansýzýn anýlarýn güncesine
ölüme kiralanmýþ sandal
söyleme Leylâ
hayat dönüp duran rüzgâr gülü
geçtikçe yýllara törpü vuran burgaç
acýlarýmýz ve acýmamalarýmýz arasýnda
kapanýp saklanan kalýn kitap
kendimize vurduðumuz mýh gibi…
sen çiçeklerin dilisin Leyli
yaþamda konuþmak deðil mi zaten
insanlýðýn diliyle
ve bir çiçek gibi ancak
öyleyse sus
lavanta kokularýnýn sesini dinle
bak bir zencefil üþüyor yalnýz
bir akþam çiçeði aðlýyor
gelincik mevsimi deðildir fakat
bölük bölük geliyor üstümüze
kýzýl ordular gibi
çocuklar…
ne bir papatya ezildiðine aðlar
ne de gül bülbülün terkine üzülür
ama unutma ki topraktýr leyli
her þeyin dirildiði katman
ve her çiçek içinde bir çocuðu
her çocuk da bir çiçeði saklar…
-söyleme Leylâ
Leylâ olarak kal!-
Nevzat KONÞER
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.