Perdesizdi sesler
þehirde
yürekte…
inceden takýldý aðlayarak
sol, re, la, mi
yok ki acýnýn rengi.
hiçbir týný sesini vermiyor
notalar kýrýk
sol anahtarý kayýp
rüzgâr sýrtýma uðultu taþýyor
yollar kendini yokuþa vurdu
bu þehir;
yaðmurlarla birlikte
kaç kez yalýn ayak boðaza koþtu…
çal be kemane tiz nevadan
akþamdan kalma kadehte aþkýn gözleri
/nasýlsa
dudaðýnda buruk tatla
yeniden kaldýr hayata cam kaseyi
gökler mezeyken,
deniz beyazlaþsýn
düþür göðsüne denizin tuzunu
sabaha benzesin tenin
gözlerinse bir uzun tünele
ki bu yol bitmez diyordu
tren pencereleri…
tellerden ne çekti parmaklarý
çektikçe yayýný yýllar
hüzün içti dil defalarca
hepsi sakiydi güvercinlerin lâkin
kanat kanat sundular geçtiler zamaný
Ýstanbul’un etekleri havalanýrken raksýyla
yaðmur geçmiþi yýkýyordu kollarý sývalý
ne çok süpürdü çöpçüler sokaklarý
eski bir þarkýyla doldu köþe baþlarý…
siyah beyaz kalsýn perdesiz sesler
ve bu þehirde
aðlasa bir keman ne çýkar!
sol, re, la, mi
hayatýn akordu yok ki …